Na palcach jednej ręki można policzyć kobiety w dawnych wiekach, którym udało się zasłynąć jako malarki. W XVII wieku zupełnym  wyjątkiem była Artemizja Gentileschi. Kobieta niezwykła. Była córką znanego wówczas malarza fresków Orazia i od dziecka wykazywała ogromny talent. Po śmierci matki jedynym wychowawcą został ojciec, który wcześnie wprowadził ja w tajniki swego warsztatu: od dziecka ucierała ojcu farby, przygotowywała płótna i werniksy. Ojciec, kłótliwy i gruboskórny, ale gdy dziewczynka objawiła talent ojciec  dumny i zazdrosny o talent córki stał się zmorą ich obojga. On bał się, że go przewyższy i nie potrafił cieszyć się sukcesami córki. Los jednak wymierzył ojcu fatalny cios. Zaangażował do współpracy niejakiego Tassiego, który pod nieobecność  ojca zgwałcił córkę. Gdy sprawa wyszła na jaw wytoczono  proces, w którym nie oprawcę a Artemizję poddano torturom. Toteż jej wczesna młodość została naznaczona przez traumatyczne zdarzenia, co bez wątpienia wpłynęło na tematykę i klimat tworzonych przez nią prac. Ostatecznie gwałciciel został skazany na 1 rok więzienia, a krótko po procesie Artemizja opuszcza Rzym i we Florencji maluje obraz na którym pędzlem dokonuje zemsty na swym gwałcicielu „Judyta i Holofernes”: Judyta to naturalnie ona sama, z zimną krwią odcina głowę biblijnego wroga Żydów, któremu nadała rysy Tassiego. Obraz niezwykle naturalistyczny. Judyta – Artemisja podrzyna gardło mężczyźnie, sama stoi z daleka, żeby krew jej nie opryskała, ma zakasane rękawy bluzy całkiem jak w pracowni, gdy malowała. Mężczyzna miota się bezbronny, a z jego głowy i szyi spływa po białej pościeli krew. Od tej pory przez wiele lat pokrzywdzona i upokorzona malarka będzie malować obrazy i szukać inspiracji w Biblii w mocnych scenach nasyconych emocjami. Maluje bohaterskie kobiety, które dokonują wielkich czynów, właśnie jak Judyta wyzwolicielka swego ludu, bo zabija wroga. Artemizja staje się sławna w wieku 28 lat. Accademia del Disegno we Florencji przyjmuje artystkę w skład najwybitniejszych artystów uczelni jako jedyną kobietę. Jako członkini Accademii Artemizja stała się osobą niezależną. Jako dobra malarka  kobieta wkracza w wielki świat. Staje się sławna, maluje dla papieża Urbana VIII, kardynałów. Wśród klientów miała bogatych bankierów, kupców i wysoko postawionych duchownych. Czarowała nie tylko swym talentem, jej pracownia staje się miejscem pielgrzymek różnych gości. Maluje bardzo dużo. Pomogła nawet  swojemu staremu ojcu uporać się z zamówieniami 9 płócien w Londynie.  Sama zmarła w Neapolu w wieku około 60 lat. Doskonałe i bardzo piękne kolorystycznie, co było cecha stała Artemizji.

W ramach wystawy przedstawione jest około 90 prac artystki. Już sam fakt, ze mamy do czynienia z malarką kobietą zasługuje na uznanie, ponieważ za życia droga  do nauki i tworzenia sztuki była dla kobiet raczej zamknięta.